ความห่วงใยจากป้า Joy

                  เมื่อวานผมทำงานบ่ายสามโมงครึ่ง นั่งอ่านหนังสือรอที่โซฟานุ่มตัวเดิมที่ Gateway mall  ห้างสรรพสินค้า Gatway mall เป็นห้างสรรพสินค้าขนาดเล็กของเมืองนี้ แต่ช่วงหลังมาคนไม่ค่อยนิยมมากนักเพราะมีห้างขนาดใหญ่อีกแห่งหนึ่งของเมือง คือ Kirkwood mall ทำให้หลายร้านปิดตัวลงอย่างน่าเสียดาย แต่ว่าบรรยากาศภายในห้างถึงแม้ไม่ได้คึกคัดแต่ก็ไม่ได้ร้างผู้คนไปทีเดียว ภายในยังมี ร้านขายยาขนาดใหญ่ ร้านอาหาร 50'c cafe และ ร้านอาหาร Chinatown ร้านขายของเสื้อผ้า เครื่งประดับ ร้านตัดผม รวมถึง คลินิคด้านสุขภาพขนาดใหญ่ Prime Care Health Center ซึ่งเป็นคลิที่มีผู้สูงอายุเข้ามารับการตรวจสุขภาพและรักษาอยู่เป็นประจำ ด้วยการที่ผู้คนมาจับจ่ายใช้สอยน้อยนี่เอง จึงทำให้ที่นี่เป็นที่เดินออกกำลังกายและพบปะของบรรดาเหล่าคุณลุงคุณป้า โดยจะเดินรอบภายในห้างกัน เพื่อออกกำลังกาย  โซฟาตัวนุ่มสี่ห้าตัตั้งอยู่หน้า คลินิค ซึ่งวางตัวอยู่ท่านกลางเส้นทางการเดินออกกำลังกายของบรรดาคุณลุงและคุณป้า โซฟาจึงเป็นที่นั่งพักของเหล่าลุงป้า บางครั้งทำให้ผมนั่ใกล้วงสนทนาแบบห่างๆอย่าห่วงไปโดยปริยาย การเดินทางโดยรถเมย์จากอพาร์ตเมนต์จากหอให้เวลา 35 นาที ผมนั่งรอก่อนทำงาน ประมาณชั่วฌโมงครึ่ง สิ่งหนึ่งจะทำคือการหยิบหนังสือ Love Your Children The Right Way ของหลวงพ่อปัญญา นันทภิขุ ฉบับแปลภาษาอังกฤษ ที่ผมหยิบติดตัวมาจากเชียงใหม่ และเผลอหลับไปอยู่เป็นประจำ เมื่อวานนี้ก็เช่นเดียวกับทุกวัน ในขณะที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาคู่หู คุณป้าคนหนึ่งเดินด้วย walker เข้ามาทักทาย Hi  และเธอเอขอนั่งข้างผม Hi ครับ  ผมเป็นนักศึกษาจากประเทศไทยครับ มาทำงานที่นี่ช่วงซัมเมอร์ ผมแนะนำตัวเองให้ป้าหายสงสัยเป็นอันดันแรกผมรู้ดีว่าทุกคนก็คงสงสัยว่า พ่อหนุ่มน้อยคนเอเชียคนนี้เป็นใครมาจากไหนกัน และป้าก็เช่นกันเธอบอกว่า เธอมาเดินออกกำลังกายที่นี่เป็นประจำและเห็นผมนั่งคนเดียวเป็นประจำ บางครั้งนั่งหลับ ป้าอยากเข้าคุยหลายวันแล้วแต่เธอหลับอยู่ ป้าบอกต่อไปว่า ป้าคิดถึงมาตลอดหลายวันว่า เด็กคนนี้เป็นใครกัน เขาจะเหงาไหมน๊า ป้าเห็นผมนั่ง Alone (โดดเดี่ยว) และป้ายังบส่วนใหญ่อกอีกว่าท่าป้ามาตอนเช้าจะไม่ค่อยเห็นผมสักเท่าไหร่ ผมยิ้มอย่างซาบซึ้งในความห่วงใยจากป้า ผมซาบซึ้งมากครับ คุณป้าชื่ออะไรครับ ป้าชื่อ Joy ผมอุ๋ยครับ ป้าบ่นปวดเข่าเพราะผ่าตัดมา ที่จริงแล้วผมเป็นนักศึกษากายภาพบำบัดที่ประเทศไทยครับ ช่วงซัมเมอร์ ผมเลยมาทำงานที่นี่ ป้าถามว่าผมทำงานที่ไหน :) ผมทำงานที่ KFC ข้างนอกห้างนี่เองครับ ผมจึงมานั่งรอที่นี่บางทีอ่านหนังสือ บางทีผมก็นั่งหลับครับ :) อกว่า ใช่ๆ ป้าเห็นเธอมาหลายวันแล้ว เธอหลับ ป้าเลยไม่ได้เข้ามาคุย เธอถามว่า แล้วงานเป็นไงบ้าง มีเงินพอใช้รึป่าว ผมขอบคุณป้าแบบซาบซึ้งจากใจ มีพอครับ ขอบคุณมากครับ เธอบอกวัน easter day ของชาวคริส ซึงเป็นวันหยุด ครับผม ผมบอกเธอว่าผมมาที่นีเพื่อที่จะมาหาประสบการณ์ เรียนรู้วิถีชีวิตของคนที่นี่ มาลองฝึกภาษาอังกฤษด้วยครับ เธอบอกว่า ไว้สักวันเธอจะพาไปเที่ยวแล้วกัน ครับผม :) ผมชวนเธอคุยเกี่ยวกับวัน ester ซึ่งเป็นวันสำคัญและเป็นวันหยุดของคนที่นี่ เขามีงานเฉลิมฉลองกันยังไงบ้างครับ (แอบถามเผื่อบางทีป้าอาจพาไปดู แฮะๆ : D ) ป้าบอกว่าส่วนใหญ่เขาไปที่โบถส์กัน เธออยากพาผมไปเหมือนกัน แต่บ้านป้าอยู่อีกเมืองหนึ่ง และป้าเจ็บเข่าบ่อยช่วงนี้ ครับ แล้วเธออยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง เธอชวนผมคุยหลายอย่าง ทุกเรื่องสื่ออกมาถึงความเป็นห่วงเป็นใย ในใจผมคิดซาบซึ้ง ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน กลับเป็นห่วงใย คิดถึงผมอยู่หลายวันว่าจะเป็นไงบ้าง กลัวผมโดดเดี่ยว ขอบคุณในความหวงใยครับป้า Joy เธอถามว่าผมทำงานกี่โมง ครับอีกห้านาทีครับ ได้ๆๆ งั้นเธอควรไปได้แล้ว ครับ ไว้เจอแลสุขภาพด้วย ลาแล้ว ป้าก็ลุกขึ้นโดย walker ออกเดินออกกำลังกายต่อ Bye Bye ผมเดิมยิ้มออกไปจากห้าง ไปทำงานด้วยความดีใจและซาบซึ้ง......... ติดตามต่อตอน Mr.Oui ตอน ไก่ไหม้ -0- ทำไงดี :) แฮะๆ  เจอกันครับบบ